Archief voor 2 oktober 2018

AOW

Adriaan: “Onlangs heb ik de leeftijd bereikt om voortaan maandelijks AOW te mogen ontvangen. Van de ene kant mooi dat we dit krijgen van de andere kant wordt je wel met de neus op de feiten gedrukt dat ik aan mijn laatste etappe ben begonnen. We moeten nu elke dag een keer extra dankjewel zeggen dat ik nog geen stok nodig heb om me voort te bewegen.

Ik moet er al helemaal niet aan denken dat ik nog eens aan een incontinentieluier moet beginnen. Ik heb ze hier nog nooit gezien en ben bang dat ik ze zal moeten importeren. Maar voorlopig zijn we nog kei gezond. Voel ik me zo sterk als een os maar vooral voel ik me ongelofelijk bevoorrecht dat ik dat geld maandelijks krijg.

Hier is er ook een soort van AOW voor de ouderen. Maar dan mag je niets meer bezitten en het bedrag dat je krijgt is €60,00 per maand. Met dat bedrag kan je op het platteland nog wel iets doen maar in de stad stelt het niet veel voor. Hier is het normaal dat oudjes nog gewoon elke dag gaan werken. Als ze geluk hebben dan mogen ze dat tot aan hun dood doen. Hebben ze dat geluk niet dan zijn ze afhankelijk van hun kinderen en hun familie. Die nemen ze in huis op en dan ze zijn ze voor de rest van hun leven afhankelijk van hun liefdadigheid. Ik zie elke dag op heel veel plaatsen wat dat betekent. Meestal wordt het oudje elke morgen voor de deur in een stoel geplaatst en ’s avonds er afgehaald om naar bed te worden gebracht. Het eten dat ze krijgen is dikwijls het restant dat is over gebleven nadat de kinderen en de kostwinner hebben gegeten. Het niet hebben van een incontinentieluier heb ik ook al dikwijls mogen aanschouwen. Het is niet leuk om in je eigen ontlasting en stank te moeten gaan zitten. Er zijn hier geen verzorgingstehuizen en als de gezondheid achteruit gaat dan blijven ze tot aan hun dood bij de kinderen wonen. Hopelijk hebben ze geen medicijnen nodig omdat dit problemen op gaat leveren. Er zijn maar weinig kinderen die deze kunnen betalen. Iedere keer als ik dit weer zie dan weet ik weer hoe goed ik het heb. Ik hoef me niet druk te maken dat ik niet naar een dokter kan en ook niet dat ik geen geld meer heb voor een beetje ontspanning. Tenminste als ik mijn vrouw kan overtuigen dat we niet alles uit moeten geven wat er binnen komt. Zij wil alles wat we overhouden uit gaan delen aan de vele Venezolanen die hier elke dag in dikke armoederond moeten zien te komen. Kan die stoel nog zomaar voor de dag moeten komen.”